Κιουστελίδης Ιωάννης Β.
Συνταξιούχος
Eπίκουρος
Καθηγητής Τομέας
Μαθηματικών, Σχολή
Εφαρμοσμένων
Μαθηματικών
και Φυσικών
Επιστημών,
Εθνικό
Μετσόβιο
Πολυτεχνείο.
Τηλέφωνα: Σπίτι: 210 8065907
Fax: 210
8065966
Email: jqstel@math.ntua.gr
1. Ηλεκτροτεχνία με ειδίκευση στις Τηλεπικοινωνίες στο Πολυτεχνείο - Πανεπιστήμιο του Aachen, Γερμανίας (Technische Universität Aachen).
2. Δίπλωμα Μαθηματικού, και Διδακτορικό Δίπλωμα στα Μαθηματικά, από το ίδιο πανεπιστήμιο.
Ερευνητικά
Ενδιαφέροντα:
Αριθμητική
Ανάλυση,
Λογική,
Γνωσιακή Επιστήμη
και Νοητική
Ψυχολογία.
Kioustelidis John B.
Retired Assistant Professor, Department of Applied Mathematics and Physical Sciences, National Technical University of Athens.
Telephones:
Home: +30 210 8065907
Fax: +30 210 8065966
Email: jqstel@math.ntua.gr
Electrical Engineering
and Communications at the Technical University of Aachen, Germany.
Mathematics, and Ph.D.
in Mathematics at the same university.
ΔΙΔΑΚΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ
Ι. Β. Κιουστελίδη: ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΤΩΝ ΜΙΓΑΔΙΚΩΝ ΣΥΝΑΡΤΗΣΕΩΝ, ΑΘΗΝΑ 1984
Ι.Β. Κιουστελίδη: ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΛΟΓΙΣΜΟΥ ΜΕΤΑΒΟΛΩΝ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑΣ ΒΕΛΤΙΣΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ, Ε.Μ.Π. ΑΘΗΝΑ 1986
Ι.Β.
Κιουστελίδη: ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ
ΑΝΑΛΥΣΗ, Μία Σύντομη
Εισαγωγή με Χρήση
του MATLAB και Αναφορά
σε Τεχνικές
Εφαρμογές, Εκδ.
ΣΥΜΕΩΝ, ΑΘΗΝΑ 2004.
(Πρόκειται για
το τελευταίο από
τα τρία βιβλία
ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗΣ
ΑΝΑΛΥΣΗΣ που
έγραψα το 1977, το 1996
και το 2004 ακολουθώντας
την εξέλιξη
των προγραμματιστικών
δυνατοτήτων
των Ηλεκτρονικών
Υπολογιστών).
Κείμενα Μαθηματικής
Λογικής και Νοητικής
Επιστήμης
Υπάρχουν τα μαθηματικά μεγέθη στην Φύση;
Do The Mathematical
Magnitudes Exist in Nature?
Η φορμαλιστική απροσδιοριστία των Φυσικών Αριθμών
Φορμαλιστική Απροσδιοριστία των Φυσικών Αριθμών και Ανθρώπινη Νόηση
Το Παράδοξο του Jules Richard και οι συνέπειές του
Επεξεργασία δύο εργασιών του Thoralf Skolem
Articles on
Cognitive Science:
The Formal Indeterminacy of
Natural Numbers
A letter to “New
Scientist”
Outline of the article
on the relation of Human versus Artificial Intelligence
Why Artificial Intelligence fails
Überblick des
Artikels in English der die Menschliche mit der Künstlichen Intelligenz vergleicht
Warum die Künstliche Intelligenz versagt
ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ
ΝΟΗΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ
KAI ΤΕΧΝΗΤΗ
ΕΥΦΥΙΑ
Παρουσίαση:
Τι
διακρίνει την
ανθρώπινη
νόηση έναντι
τεχνητών
συστημάτων
επεξεργασίας
πληροφοριών;
Δεν είναι η
λογική, γιατί
υπάρχει ήδη στους
ηλεκτρονικούς
υπολογιστές.
Αυτό
που μας
διακρίνει
είναι η ικανότητά
μας να
αυτοσχεδιάζουμε,
να επανερμηνεύουμε
τα πράγματα
για να επιτύχουμε
κάποιον σκοπό. Αυτό
κάνουν συχνά ήδη
τα πολύ μικρά
παιδιά:
ερμηνεύουν τα
πράγματα με
ασυνήθιστους
και απροσδόκητους
τρόπους. Ένα
ραβδί μπορεί
να γίνει κατά
περίσταση ένα
προσωρινό
άλογο, σπαθί ή
τουφέκι.
Όταν
γεννηθούμε δεν
συνεχίζουμε μόνο
να μαθαίνουμε
σταδιακά να
χρησιμοποιούμε
το σώμα μας,
αλλά ταυτόχρονα
μαθαίνουμε σταδιακά
να
χρησιμοποιούμε
τα πράγματα
γύρω μας όπως
εκάστοτε μπορούμε
και μας
βολεύει,
άσχετα με την
καθιερωμένη
χρήση τους.
Έτσι μαθαίνουμε
αμέτρητες
αφανείς,
άδηλες χρήσεις
των πραγμάτων
χωρίς να μας τις
πει κανείς.
Αργότερα,
μαθαίνουμε
μαζί με την
γλώσσα και τις
καθιερωμένες
χρήσεις και
ονομασίες των πραγμάτων.
Όσα μάθαμε
προ-γλωσσικά
δεν διαγράφονται
όμως από τον
νου αλλά
παραμένουν
ανώνυμα και συνήθως
ασυνείδητα
μέχρις ότου
βρεθούμε στην
ανάγκη χρήσης τους.
Το ίδιο ισχύει
και για τις
δεξιοτεχνίες
που αποκτούμε
αργότερα
εξω-γλωσσικά.
Αυτά αποτελούν
την ασυνείδητη
γνώση που
συνήθως
λέγεται
«διαίσθηση» ή
«διαισθητική
γνώση». Έτσι
υποκαθιστούμε,
αν χρειαστεί,
χωρίς πολλή
σκέψη ένα σφυρί
με οποιοδήποτε
συμπαγές βαρύ
αντικείμενο ή
χρησιμοποιούμε
μίαν εφημερίδα
ως σκουπάκι
για ψίχουλα.
Καθημερινά
κάνουμε αμέτρητες
τέτοιες
χρήσεις
αυτοματικά,
χωρίς να το
σκεφτούμε ή να
το
συνειδητοποιήσουμε
και αυτό είναι
που κάνει την
σκέψη μας
δημιουργική.
Από
την άλλη πλευρά,
η Τεχνητή
Ευφυία
προσπάθησε
αρχικά να
αποκρυσταλλώσει
κανόνες που να
μιμούνται μίαν
ευφυή συμπεριφορά.
Τις τελευταίες
δεκαετίες όμως
περιόρισε την
αναγωγή σε κανόνες
και άρχισε να
κατασκευάζει
νευρωνικά
δίκτυα
μιμούμενη το
ζωικό οπτικό
σύστημα.
Έφτιαξε έτσι
«διδασκόμενες»
συσκευές που
μαθαίνουν να
αναγνωρίζουν
αντικείμενα
μέσα σε
εικόνες. Μόνο
που αυτά που
«βλέπουν»
περιορίζονται
σε ένα
επιλεγμένο και
προετοιμασμένο
από εμάς
ρεπερτόριο.
Ενώ, λοιπόν, η
τεχνητή ευφυία
βρίσκει όλο
και νέες
εφαρμογές
απομίμησης με
κάποιον τρόπο
του ανθρώπου,
εντούτοις θα
χρειασθεί
τεράστιες
προσπάθειες
μέχρι να μάθει
να ενσωματώνει
στην αντίληψή
της τις άδηλες
ιδιότητες των
αντικειμένων,
γιατί της
λείπει η άμεση
εμπειρία που
αποκτάται με
συνεχή
πολύπλευρη
χρήση του
σώματός μας. Τα
μελλοντικά
«ευφυή
συστήματα» θα
είναι μάλλον ρομποτικά,
με τεχνητά
μέλη και θα
μαθαίνουν τις
δυνατότητες
των πραγμάτων
σταδιακά, παίζοντας,
όπως ένα μικρό παιδί.
Μόνο έτσι θα
σκέπτονται
κάπως σαν εμάς,
και θα «βλέπουν»
εν μέρει τον
κόσμο σαν εμάς.
HUMAN VERSUS
ARTIFICIAL INTELLIGENCE
(Why the present-day systems of Artificial Intelligence are unable to
recognize their environment)
Outline: What distinguishes the
human mind from artificial systems of information processing? It is not logic,
because it exists already in all electronic computers. What distinguishes us is
rather our ability to improvise, to reinterpret things in order to achieve some
goal. Indeed, it is what already very young children often do; they interpret
things in unusual and unexpected ways. A stick can become eventually a
provisional horse, sword, or rifle. But where does this ability come from?
The main factor which gives rise to this ability seems to be merely
growth; the gradual formation of the body and the mind.
When we are born, we do not only continue to learn gradually how to use
our body, but at the same time we learn also gradually how to use the things around
us as we each time can and as it suits us, regardless of their established use.
So, we learn countless imperceptible, implicit uses of things without being
told about them and no matter what the grownups show us to do with them. Later,
we learn together with the language also the official, established, uses and
names of things. However, what we learned pre-lingually is not erased from the
mind but remains anonymous and usually unconscious until we find ourselves in
need of its use. The same is true for the skills we acquire later non-verbally.
These constitute the unconscious knowledge which is commonly called
“intuition” or “intuitive knowledge”. E.g., if necessary, we use without much
thought any heavy compact object instead of a hammer or we use a newspaper as a
sweeper for crumbles. Daily, we make countless such uses automatically, without
thinking about it or realizing it and that's what makes our thinking creative.
On the other hand, the artificial intelligence initially attempted to
find rules that mimic intelligent behavior. In recent decades, however, it has
limited the reduction to rules and started building neural networks mimicking
the animal visual system. It has built
so "taught" devices that learn to recognize objects within images. Yet,
those things they can "see" are limited to a selected and prepared by
US repertoire.
However, while the artificial intelligence is finding ever new
applications of somehow imitating human beings, it will need huge efforts until
it learns to incorporate the intangible properties of the objects into its
perception, because it lacks the direct experience gained with the continuous
multifaceted use of our body. The future "intelligent systems" will
be rather robotic, with artificial limbs and will learn the possibilities of
things gradually, playing, like a small child. Only in this way will they think,
somewhat, like us, and partially "see" the world like us.
Η μετάφραση του βιβλίου στα Αγγλικά βρίσκεται στον ακόλουθο σύνδεσμο:
Παρουσίαση
στο
οπισθόφυλλο
Το
βιβλίο αυτό
παρουσιάζει
συνοπτικά,
αλλά και
παραστατικά, ό,τι
είναι σήμερα
γνωστό για τη
λειτουργία της
νόησης. Η
νοητική ή γνωστική
ψυχολογία, η
αναπτυξιακή
ψυχολογία, η
νευρολογία του
εγκεφάλου, η
θεωρία των
ενστίκτων, η
ψυχολογία του
βάθους
(ψυχανάλυση)
και η ψυχογλωσσολογία,
καθώς και
κάποια
σημαντικά
αποτελέσματα
της μαθηματικής
λογικής,
παρουσιάζονται
εδώ ιδωμένα
από μία κοινή οπτική
γωνία και
συνδυάζονται
για να
συνθέσουν μια
ενιαία εικόνα
του μηχανισμού
της νόησης.
Κεντρική θέση
του βιβλίου
είναι ότι για
να κατανοήσουμε
το πώς
λειτουργεί η
νόηση δεν
χρειάζεται να
ανακαλύψουμε
άγνωστους ως
τώρα μοριακούς
σχηματισμούς ή
άλλα περίπλοκα
φυσικά
φαινόμενα στο
εσωτερικό των
νευρικών κυττάρων,
αλλά να
κατανοήσουμε
βαθύτερα τη
φύση των ίδιων
των εννοιών. Μέσα
από την ανάλυση
του πώς
χτίζεται
σταδιακά, κατά
τη διάρκεια
της ζωής μας, το
σύστημα των
εννοιών,
παράλληλα με
το νευρικό σύστημα,
φαίνεται
καθαρά ότι στη
λειτουργία της
σκέψης συμμετέχουν
δύο
διαφορετικοί
μηχανισμοί: η
συνειρμική
αφομοίωση των
εμπειρικών
χαρακτηριστικών
των φαινομένων
που μας
επιβάλλουν και
η σταδιακή
λογική αξιολόγησή
τους. Αυτοί
είναι δύο
ασύμβατοι αλλά
συνεργαζόμενοι
μηχανισμοί. Η
μελέτη του πώς
συνεργάζονται παρέχει
εξηγήσεις για
φαινόμενα όπως
η ύπαρξη της λειτουργίας
της διαίσθησης
(της λειτουργίας
που παράγει
απροσδόκητες
εμπνεύσεις),
καθώς και η
ύπαρξη ενός
θεμελιακά
ασυνείδητου
μέρους του νου.
Η νέα εικόνα της
φύσης του
εννοιακού
συστήματος,
που αναδύεται
έτσι, δίνει
ασυνήθιστες
απαντήσεις και
σε μερικά βασικά
φιλοσοφικά
ερωτήματα,
όπως το αν
υπάρχει
ελευθερία
βούλησης και
το τι νόημα μπορεί
να έχει η έννοια
«απόλυτη
αλήθεια» ή «Θεός».